Ondanks het feit dat er meer jaren achter mij liggen dan die ik nog in de toekomst zal hebben, gun ik mij zelden de tijd om achterom te kijken. Gewerkt moet er worden, geen tijd voor terugblikken. Maar ik kreeg een filmpje toegestuurd van twee mannen, die een wandeling maakten door mijn geboortestad. Benieuwd naar de beelden die getoond zouden worden bleef ik kijken. Het filmpje duurde veel langer dan mijn bedoeling was. Zo lang zelfs, dat ik veel later aan mijn ontbijt zat dan normaal. Gelukkig wachtten er geen bestellingen, dus ik kon in gedachten meewandelen langs veel plekken waar ik in mijn jeugd gelopen en gespeeld had. Soms week de hedendaagse versie behoorlijk af, maar met mijn herinneringen verving ik de beelden die te lelijk waren om naar te kijken. Van die hypermoderne woonblokken, gerealiseerd tussen en naast historische havenpanden. Zo jammer, dat het modernisme – lees: sloop die oude rommel – zoveel mooie bouwwerken met de grond heeft gelijkgemaakt. Het liefelijke oude stadhuis, waar ik getrouwd ben, mocht blijven staan , maar werd veel te klein geacht en kreeg een flat van tig verdiepingen. Toch heb ik met genoegen het hele filmpje uitgekeken. Heimwee heb ik niet echt naar het drukke stadsleven, maar een beetje nostalgisch werd ik wel. Maar… als er aanmeldingen komen, kan ik op 19 november terug naar de stad uit mijn jeugd om een workshop te geven heel dicht in de buurt waar mijn geboortehuis heeft gestaan.. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van Winny’s Bloemenpracht